این روزا به خاطر اتفاقات عجیبی که میافته
کلی نشستم فک کردم ، به خودم ، به کارام به برخوردم با آدما.
خوب اول باید اعتراف کنم که من خیلی آدم پر سرو صدایی نیستم یعنی
اهل زیادی صمیمی شدن با آدما و معاشرتهایی از این دست که خیلی تو
واسم فقط یه دونه ای و من هر کاری میکنم تا تو
از من خوشت بیاد،اصلا آقا شما توعالم رفاقت بیا بزن تو گوش ما و … نیستم شرمنده
موضوع هم اصلا خودخواهی نیست، موضوع اینه که دوست از نظر من یه تعریف دیگه داره
و بر اساس همونم رفتار میکنم و به نظر خودمم دوست خوبیم
البته به نظر خودم فقط
دوست واسه من صرفنظر از جنسیتش، مجازی یا حقیقی بودنش کسیه که کنارش احساس امنیت کنم.
پشت سرم حرف نزنه، خیلی اهل سوال و جواب نباشه.
اهل کتاب خوندن باشه، بر اساس حرف مردم نظرش عوض نشه
صبور باشه، آروم باشه.
من سخت اعتماد میکنم،گاهی اوقات صبر آدما جواب نمیده
خسته میشن،
قضاوت میکنن، ازم ایراد میگیرن بهشون حق میدم اما ای کاش منصف باشن.
حالا با این تعریفا که گفتم اگه بخوام به خودم به عنوان یه دوس نمره بدم نمره قبولی رو دیگه میگیرم
اهل غیبت نیستم، سوال نمیپرسم چون بنظرم هر چی دلش بخواد من بدونم بهم میگه
آرومم، صبورم، کتاب میخونم …
اما
انگار کافی نیست.
حالا مشکل کجاست؟ اینجا که بقیه انتظار دارن من یه دوس مثل خودشون باشم
یعنی کارایی که اونا میکنن بکنم ، اما حواسشون نیست که هرکسی با مدل خودش قشنگه منم با مدل خودم .
با سکوتم، با اخلاقای کسل کنندم با خوبیام با بدیام.
وقتی به عکس العمل آدما نسبت به کارام نگاه میکنم تعجب میکنم
گیج میشم!
نمیدونم من چیکار کردم که فکر کرده واسه من مهم نیست در حالیه من واسه خوشحال دیدنش دنیا رو میدادم!
نمیدونم کجا و کی بهش چی گفتم که فک کرده به نظرم خیلی آدم بیخودیه!
نمیدونم کدوم رفتارمُ حمل بر خودخواهی میکنن.
اما هر چی که هست دنیا به نظر من یه قانون کلی داره و اونم
اینکه آدما رو هر جور که خودت هستی میبینی و
هر جور که خودت رفتار میکنی رفتار دیگران رو هم تعبیر میکنی.
اصلا قرار نیست همه از هم خوششون بیاد،
اما قرار نیست چون اخلاق یه نفر باب میل من نیست پشت سرش بد بگم ، حق ندارم خرابش کنم
چه جلوی دیگران چه جلوی خودش!
از یکی خوشت نمیاد؟
قبول!
فاصله بگیر!
اصلا برو، ولی محترمانه
.
.
.
کوچولوی یکی یه دونم
اینا رو واست نوشتم که بگم نمیشه همه رو راضی نگه داشت پس خودت باش و
خوش باش همین کارت دنیا رو تغییر میده و یادت نره که به قول شیخ بهایی
آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست
حال متکلم از کلامش پیداست از کوزه همان برون تراود که در اوست
